
اماس یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی به میلین (پوشش محافظ اطراف سلول های عصبی) سیستم عصبی مرکزی حمله می کند.
اماس سرعت انتقال پیام ها از مغز به نخاع و سایر قسمت های بدن را کاهش می دهد. از نمونه های این بیماری می توان به حملاتی مانند تاری دید، ضعف اندام ها، عدم تعادل، گزگز، بی حسی، اختلالات ادراری و … اشاره کرد که این حملات به همراه ام آر آی مغز و نخاع می تواند منجر به تشخیص بیماری شود.
داروهای مختلفی با توجه به شرایط بیمار و شدت بیماری تجویز میگردد. این داروها شامل داروهای تنظیمگر سیستم ایمنی و داروهای سرکوبگر سیستم ایمنی (DMT; disease modifying therapies) میباشند.
داروهای تنظیم کننده سیستم ایمنی عبارتند از: اینترفرون بتا و گلاتیرامر استات که با تزریق عضلانی یا زیر جلدی تجویز می شوند.
داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی عبارتند از: داروهای خوراکی (فینگولیمود – تری فلونومید – دی متیل فومارات) و داروهای تزریقی مانند ناتالیزوماب با تزریق ماهانه و ریتوکسیماب با تزریق هر 6 ماه یکبار.
این بیماران باید در نظر داشته باشند که اماس به خودی خود خطر ابتلا به بیماری کرونا را افزایش نمی دهد. ریسک ابتلا در این بیماران مشابه افراد هم سن و سال است و اگر مواردی مانند کهولت سن، بیماری های ریوی، بیماری های قلبی عروقی و سایر عوامل خطر وجود داشته باشد، خطر عفونت افزایش می یابد.
انجمن بین المللی اماس معتقد است که تصمیم به استفاده از داروهای DMT کاملاً به نظر متخصص و با توجه به مورد هر بیمار بستگی دارد. این تصمیم شامل در نظر گرفتن عوامل بیماری، خطرات و مزایای این داروها و ریسکهای مرتبط با بیماری کرونا است. بیماران مبتلا نباید بدون مشورت با پزشک متخصص داروی خود را قطع کنند.
در نهایت نکته مهم این است که بیماران اماس باید با رعایت توصیه های بهداشتی، تغذیه مناسب، ورزش در منزل و مراقبت از سلامت روان خود از ترس و اضطراب مفرط دوری کنند.
منابع : nationalmssociety | cffsd